No... Ten... Wejdźcie.

Iris

No i nadeszła ta wiekopomna chwila. Boję się was cholernie, bo nie wiem, co powiecie... A jednak zdobyłam się na odwagę i postanowiłam coś zamieścić. No i mata... Jak nie będzie się podobać, nie zamierzam was katować następnymi częściami. No to... Czytajcie... :]

Autobus był niesamowicie brudny i zatłoczony. Zakurzone szyby i podarte siedzenia nie zrobiły na mnie dobrego wrażenia. Raz na zawsze obiecałam sobie, że już nigdy nie porwę się na nieprzyjemną przejażdżkę owym środkiem transportu. Wszystkie wolne miejsca pozajmowały urocze starsze panie, kobiety w ciąży i objuczone zakupami. Mnie przypadła metalowa rurka zawieszona u sufitu. Niestety, mam niecałe sto pięćdziesiąt wzrostu i nijak mogłam złapać za uchwyt. Skończyło się oczywiście na tym, że stałam nie opierając się o nic i próbując bezskutecznie złapać równowagę na każdym zakręcie. Miałam nieodparte wrażenie, że kierowca chyba jest lekko podpity albo zaspany, bo zamiast jechać prosto, pokonywał trasę wężykiem. Próbowałam nie myśleć o tym, że mam chorobę lokomocyjną i że jeżeli nie wysiądę na najbliższym przystanku, zwymiotuję na eleganckiego pana stojącego przede mną. Nic nie dały próby skupienia się na kwitnących drzewach za szybą. Niewiele myśląc, wydostałam się z autobusu i chlapnęłam na najbliższą ławkę. Oczywiście od razu poczułam się lepiej. Niestety, pan kierowca nie był aż tak dobry i nie poczekał aż panna Katarzyna namyśli się i wróci do, jak na złość, już mniej zatłoczonego autobusu. Ze smutkiem w oczach „odprowadziłam” go do samego końca ulicy, a sama zdecydowałam, aby iść i kupić sobie coś normalnego do jedzenia. W końcu dzisiaj na obiad miała być dziczyzna…
Podniosłam się powoli z brudnej ławki, zarzuciłam plecak na ramię i swoje kroki skierowałam do najbliższego sklepu spożywczego. Na szczęście po niecałych pięciu minutach stałam już w kolejce. Zaczęłam z zaciekawieniem rozglądać się po sklepie, gdyż przede mną stało jeszcze parę osób. Wzięłam do ręki paczkę paprykowych chipsów i zaczęłam zawzięcie czytać ich skład. Już drugi raz dzisiaj zachciało mi się rzygać… Pomyślałam sobie, że tego czegoś nawet pies by nie tknął, ale później przypomniałam sobie, jak Anka ochoczo się tym objada. A potem się dziwi, że jest gruba…
Moje myśli nagle ktoś brutalnie rozwiał. Kątem oka zobaczyłam wysokiego i, nie powiem, całkiem przystojnego chłopaka o jasnych włosach i szafirowym spojrzeniu. Zaczął rozglądać się po sklepie i nerwowo przestępował z nogi na nogę. Z wielkim zaciekawieniem oglądał karmę dla dorosłych psów. Ze spokojem obserwowałam każdy jego ruch i wodziłam za nim wzrokiem. Zauważyłam, że był jakoś dziwnie zdenerwowany. Może jego dziewczyna się spóźnia? A może po prostu nie wie, którą karmę ma wybrać? Z chęcią bym mu pomogła i doradziła, gdybym tylko sama miała psa. Chłopak jeszcze raz rozejrzał się po sklepie, lekko się zgarbił i… Widziałam, jak trzęsą mu się ręce, słyszałam jego szybki oddech, a w głowie obijała mi się tylko jedna myśl: „Cholera jasna… Co on robi?!”

Proszę o opinie.

Frances

Dobre. Troszkę za krótkie Wink

. A tak wogóle nawet z chorobą lokomocyjną nie można ot tak po 10 minutach rzygać. Chyba.

Freyia

Bardzo fajne!!!!!!!!!! Prosze o ciag dalszy Mr. Green

<-- oszalalam na punkcie tej buzki xD

oja

Ojej, ojej, ojej! Kwik!

To-było-świetne! Nie spoczne kiedy nie napiszesz ciągu daleszgo! Natychmist!!!

P.S. Aaaa...Zapraszam na moje Forum (Ciara - ukłony). Tam tylko o Twórczości :PP

Freyia

mam zamiar napisac ksiazke... opowiadanie... nie ksiazke... ale nie dam jej tu bo bede pisala to dla siebie :D

Iris

Przykro mi... Nie mam na razie w pełni gotowej drugiej części, ale będzie pewnie jutro! :] Cieszę się, że się wam podoba.

A z tym autobusem i chorobą lokomocyjną...
Ta przesada co do choroby była zamierzona... Bohaterka MUSIAŁA wysiąść na tym właśnie przystanku, bo... Oj, zobaczycie. W każdym bądź razie to się później wyjaśni, a to, że dziewczyna wysiadła na tym przystanku zaważy na całej książce... ;]
A tak pees: Chyba się domyślacie co ten chłopak robi?

Freyia

Nie..............................??? Zimno mu... jest na cos chory?? Poszedl po karme dla psa?? czeka na kogos??? rodzice go z domu wypedzili?? hmm?? Hmm??

Iris

Za chwilę znajdziesz odpowiedź...
Odcinek bardzo krótki, ale dzisiaj wieczorem będzie jeszcze jeden :]...

Jego ręka powoli wsuwała się w niebieski kartonik z malutkimi, pysznymi batonikami. Wszystkie słodkości powędrowały wprost do jego kieszeni. Jeszcze jeden zgrabny ruch i także miętowa guma do żucia szybko stała się jego własnością. Ostatni raz obejrzał się dookoła i wtedy… Zobaczył niską, szczupłą dziewczynę z na wpółotwartą buzią i paczką chipsów paprykowych w ręku. Zobaczył mnie. Staliśmy tam patrząc na siebie i żadne z nas nie wykonało żadnego ruchu. Spojrzałam w jego szafirowe oczy. Nie zobaczyłam w nich tego, co być może bym chciała. Nie spotkałam wzroku przestępcy, który jest zdolny do wszystkiego, żeby tylko zatrzeć wszystkie ślady zbrodni. Nie wyglądał, jakby zaraz miał z kieszeni wyciągnąć spluwę i mnie postrzelić. Nie wyglądał, jakby chciał mnie porwać. Wyglądał bezsilnie. Wyglądał słabo. Wyglądał na przerażonego. W pewnym momencie zrobiło mi się go szkoda… Powoli podszedł do drzwi i nie zauważając żadnej reakcji z mojej strony po prostu wyszedł i skierował się w stronę parku. Z wrażenia aż upuściłam chipsy. Nie wiedziałam, co mam zrobić dalej… Jakby ktoś w tej chwili mi powiedział, że jestem mało bystra albo mam refleks szachisty, wcale bym się na niego nie obraziła. Co więcej, przyznałabym mu całkowitą rację. Bo ja, jako normalna dziewczyna i obywatelka tego kraju, powinnam własnym ciałem zasłonić drzwi i drzeć się w niebogłosy. Powinnam znokautować go jednym potężnym ciosem albo też powinnam wskoczyć mu na barana i zacząć okładać go pięściami po głowie. Niestety, ja nic takiego nie zrobiłam. Moją jedyną interwencją było to, że się na niego patrzyłam. A teraz w sklepie byłam już tylko nieszczęsna ja, kobieta po pięćdziesiątce i ekspedientka. Po chwili ta ostatnia spojrzała na mnie wyczekująco, czekając na listę produktów. Zerknęłam na nią posępnie i bez słowa wybiegłam ze sklepu, do którego z pewnością już nigdy nie wrócę…

Mata. Nie piszta, że krótki, bo wim... :P

Frances

Ja jednak napiszę, PRZECZYTAŁAM TO W 2 min.
Jako osoba, która zna wzkazówki "Jak napisać dobre opowiadanie" powiem ci jedno.
Nie publikuj opowiadania dopóki nie będzie na 2 str. w Wordzie. Żebyś się nie obraziła czy co. To tylko rada.

Ale podobało mi się, mniej niż poprzednia częśc, ale podobało.

Iris

Okej. Rozumiem. Chciałam tylko wytłumaczyć wszystko Ciarze... (jak to brzmi ;P)
EDIT: Chciałam jeszcze tylko powiedzieć, że na pewnym forum ktoś mi powiedział, że dałam za długi tekst i nie chce mu się tego czytać... Tak więc... Jeszcze się taki nie urodził, co by wszystkim dogodził...

Frances

Iris

No jak to co?
Co ten facio zrobił... ;P

Frances

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA XD

Freyia

.............. A mi sie podoba Mr. Green

Fajny... Napisz jesczze cos Cool

oja

Ej Ty! Ej Ty! Do Ciebie mówię! taaaak!

Pisz <devil>

Iris

Niestey, następna część nie nadejdzie zbyt szybko, dyż cierpię na chroniczny brak czasu.

Freyia

Ach... Znam ten ból !!!!!!!!!!!!!!!! Mialam zaczac ksiazke w polowie stycznia a jeszcze nie napisalam ani literki... Cool

Frances · Wysłany: Pią 10:46, 17 Mar 2006 Temat postu:

Ha! A ja pisze sobie opowiadanie o takim Walterze, który został wysłany to internatu przez wujka Alfonsa xD. Już kilka str. xD!

Emilka · Wysłany: Pią 17:13, 17 Mar 2006 Temat postu:

łał!